پارادوکس ملی مذهبی‌ها(ماله کشان رحمانی دین، زیر نقاب ملی گرایی)

واقعا در فلسفه این ملی مذهبی‌ها ماندم. آخر ملی مذهبی یعنی چه؟ یعنی مثلا طرف هم میهن دوست است و ملی گرا و هم چیزی را دوست می‌دارد که ۱۴۰۰ سال پیش به قصد نابودی تاریخ و ملیت و فرهنگش به میهن و ملتش همچون مغول‌ها حمله کرده؟ و ما همچنان شاهد بازماندگان این اهریمنان هستیم که با اسم دین و مذهب سعی در نابودی ایران و تمدنش دارند.

کاش ما هم تعصب کور نه، بلکه غیرت اعراب روی فرهنگ و اصالتمان را در همه وقت داشتیم

بار‌ها شاهدش بودیم، فیلمی، کاریکاتوری یا یک سخنرانی منتشر می‌شود و خشم و اعتراض کشورهای اسلامی را در بر می‌گیرد. بسیاری مواقع هم به وحشی‌گری می‌کشد، وحش گری‌ای که هیچ گونه مجال دفاع برای کسی باقی نمی‌گذارد البته برای اسلامگرایان افراطی اینگونه نیست.
آخریش همین فیلم درجه چندمی بود که ساخته شد و آشوب و خشم و اعتراض کشورهای اسلامی را در برگرفت.
قصدم این نیست از این ایدئولوژی و وحشی‌گری در اسلام بگویم، می‌خواهم دید شما را به زاویه‌ای دیگر از این ماجرا جلب کنم.
اعراب قبل از اسلام چه داشتند؟ هیچ؛ اما بعد از اسلام چطور، فرهنگشان اسلام است، تاریخشان اسلام است، تمدنشان تمدن اسلامی است. اصلا اسلام براشان هویت آورد. با ایدئولوژیشان مخالفم به کنار، وحشی گریشان محکوم است، اما این غیرتی که برای هویت و اصالتشان را دارند می‌ستایم.
تاکید می‌کنم فقط غیرتشان، نه تعصب کور و وحشی‌گری.